Hautacam ‘bedevaartsoord’ voor Amerikanen?

Vandaag werd ik onderweg druk gebarend staande gehouden door een groep Amerikanen. Dit kreeg ik al in de gaten voordat ze ook maar iets hadden gezegd. Ze waren te herkennen aan hun wat alternatieve fietskleding, grote zonnebrillen, baarden en uiteraard een degelijk Amerikaans frame aan hun zadel. Maar buiten dat zagen ze er qua gewicht ook meer dan ‘gezond’ uit.

Ze wilden graag weten hoe ze zo snel als mogelijk aan de voet van de Hautacam konden komen. Dat heb ik ze uitgelegd.  Normaal overspoeld een Amerikaan je dan met; ‘thank you mate’ etc etc maar deze keer waren ze korter van stof. Dit zal er hoogstwaarschijnlijk mee te maken hebben gehad, dat ze al een flinke rit achter de rug hadden en het beste er vanaf was.

De Hautacam is misschien wel een van de bekendste klimmen voor Amerikanen, omdat Armstrong hier in 2000 een greep naar de macht deed. Al won hij deze etappe niet, hij eindigde achter Javier Otxoa, die als enige overbleef van de vroege ontsnapping, als tweede.

Na dit trainingskamp in deze mooie regio kan ik zeggen dat ik alle grote bergen wel heb gedaan. En daarmee is de Hautacam naar mijn mening toch wel de lastigste. Op de voet gevolgd door de Tourmalet. Maar dit kan ook komen omdat de Hautacam de laatste grote berg is geweest die ik heb beklommen tijdens dit trainingskamp. Daarnaast waren de percentages ook vies te noemen. Deze berg heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 6,8% en je overwint  1170 hoogtemeters. Hij loopt af en toe toch flink op tot boven de 10%.

Erg benieuwd was ik wel over hoe de Amerikaanse clan boven is gekomen. Misschien was dat nog wel spectaculairder dan de manier hoe hun landgenoot in 2000 is boven gekomen. Leedvermaak? Nee hoor, nieuwsgierigheid.

Ik heb in ieder geval op de laatste dag de grote jongens links laten liggen en heb mooi rondje gereden door de vallei. Waar een prachtig vlak fietspad is aangelegd tussen Pierrefittle-Nestalas en Lourdes. Voor nu wel even genoeg bergen gezien.

Rene